Yeşil Deniz

Safiye ben sene bi mektup yazdıdım, böle içinde metaforlaa felen vaadın. Metafor ne diye sorma. Bilmiyom bene böle çok sahte bişemiş gibi geldi. Belki dooru düzgün annatamıcem sene, belki kelimeleem eksik galcek emme içimden geldii gibi yazcem işte. Sahte olmasın da vaasın eksik olsun.

Biliyomun Safiye ben eskiden aşka hiç inanmıyodum. Aşk meşk bunlaa bene gınancek şeelemiş gibi geliyodun. Günahmış gibi yani. Emme işte gader bene aşkın ne olduunu gösterdi. Hem de böle nası derlee en imkansız olanından gösterdi. İnsan akedeşine gız istemee gidince aşık olu mu? Oldu işte.

Belki bizim bütün işleemiz gibi çok garışık guruşuk bişeleedin. Emme ben aşk efendiyle öle tanıştım Safiye. Sanki sen deedin benim sevdiim sanki böle bi rüzgar gibi hani böle duman gibi sis gibi bişeedin, bütün dünyanın üstünü cam gibi kapladın da başka bi yer oluvedi her yer.

Her zaman baktım ekmek fırını ekmek fırını deildin sanki, ne bilem bizim sokaktaki ağaç felen daha bi yeşil mi disem, güzel mi disem. Yani bi traktör pullu bile denişir mi Safiye, bi annam gazanı mı insanın gözünde? Denişti işte her bişelee. Ya da ben deniştim bilmiyom ki. İçimden böle insanları çok sevmek
geliyo. Nerde bi kuş görsem hani yuvasını ben guruverem uraşmasın diyom, çocuklaa felen goşaaken düşüyola ya unnaan dizi ganamasın benimki ganasın dimek geçiyo içimden.

Yani ben annadım ki Safiye aşk gınancek bişee deilmiş. Asıl gınancek şee aşksızlıkmış...